نکات کلیدی برای نظم و انضباط کودکان

نظم و انضباط کودکان شاید مهمترین و در عین حال موثرترین کلمه در فرهنگ لغت والدین باشد. در حالی که همه پدر و مادرها معتقدند فرزندانشان به نظم و انضباط نیاز دارند، اما ممکن است در مورد شیوه‌های کاربردی آن اختلاف نظر داشته باشند. در این مقاله، در مورد اهمیت نظم و انضباط در کودکان و بهترین روش‌های دستیابی به آن بحث می‌کنیم. اما در ابتدا باید بدانیم نظم و انضباط چیست؟

نظم و انضباط: آیا به معنی مجازات کردن است؟

اولین چیزی که با واژه نظم و انضباط مرتبط می دانید چیست؟

مجازات؟ تنبیه کردن؟ روش‌های مثبت؟ یا اعمال قدرت؟

هیچ کدام از گزینه‌های بالا اشتباه نیستند. نظم و انضباط یک تمرین آموزشی یا رفتاری است که از طریق مجازات، اقتدار، اصلاح رفتار، اطاعت یا تبعیت انجام می‌شود. به طور خلاصه، نظم و انضباط، راهی برای تربیت کودک است تا بتواند رفتارهای درست و مورد انتظار را به نحو احسن انجام دهد. بهترین کار برای نظم و انضباط کودکان این است که یک رابطه گرم و دوست داشتنی با فرزند خود داشته باشید. نظم و انضباط همیشه و یا حتی اغلب – به معنای مجازات نیست. در واقع، نظم و استراتژی‌های مربوط به انضباط شامل شیوه‌های مثبت است. این روش‌ها برای صحبت کردن و گوش کردن ساخته شده‌اند و کودکان را هدایت می‌کنند تا:

بدانند چه رفتاری مناسب است، آیا آن رفتار در خانه، خانه دوست، پیش دبستانی یا مدرسه مناسب است؟
رفتار و مهارت‌های مهمی مانند توانایی کمک به دیگران را توسعه دهند.
کودک بتواند احساسات خود را بیان کند و آنها را درک و مدیریت کند.

با این حال، روش‌ها و تکنیک‌های مورد استفاده برای نظم و انضباط کودکان از والدینی به والدین دیگر متفاوت است. برای اکثر والدین، نظم و انضباط ممکن است به معنای مجازات، گرفتن امتیازات، تنظیم مرزها و یا حتی مجازات‌های فیزیکی مانند تنبیه باشد. اما برای بعضی والدین دیگر، این می‌تواند یک گفتگوی دوستانه با کودک باشد تا انتظارات، پیامدها، تقویت مثبت یا استفاده از روش‌های منطقی برای انجام کارها را برآورده کند.

در حالی که برخی از این روش‌ها کارآمد هستند و کودک را توانا می‌سازند تا زندگی شاد و پرباری داشته باشد، بعضی والدین ممکن است فرزند خود را به یک فرد یاغی تبدیل کنند. بنابراین، چگونه می‌توان یک روش انضباطی خوب داشت؟

چگونه یک والدین خوب باشیم؟

نظم و انضباط کودکان آسان نیست و باید این کار را با صبر، شکیبایی، عشق و مهارت انجام دهید. در مطلب زیر چند نکته کلیدی برای نظم و انضباط کودکان را بیان می‌کنیم:

۱. انتظارات خود را روشن کنید

دوست دارید کودک چگونه به سوالات شما پاسخ دهد؟ دوست دارید فرزندتان در مهمانی یا مکان‌های عمومی چگونه رفتار کند؟ وقتی می‌گویید می‌خواهید بچه ها را تادیب کنید منظورتان چیست؟

اگر به این سوالات پاسخ ندهید و انتظارات خود را مشخص نکنید چگونه کودک بفهمد رفتار درست چیست؟ یک ناظم خوب انتظارات واضحی دارد و همچنین قادر است آنها را برای کودکان توضیح دهید. علاوه بر این محدودیت‌ها را تنظیم می‌کند. پس سعی کنید قوانین روشن و سازگاری را برای فرزندانتان مشخص کنید. اطمینان حاصل کنید که این قوانین را در زمان مناسبی توضیح میدهید که آنها می‌توانند درک کنند.

۲. منطقی باشید

زمانی که انتظارات خود را تنظیم می‌کنید، منطقی باشید و به خاطر داشته باشید که هیچکس کامل نیست. اهداف خاص، واقع بینانه و محدودی را تنظیم کنید که فرزند شما واقعا میتواند به آنها دست پیدا کند. هنگامی که انتظارات غیر معقول و سخت را برای آنها بیان می‌کنید، فرزند شما ممکن است آنها را رها کند و کارهای آسان را انجام دهد. همیشه توانایی‌های فرزندتان را در نظر بگیرید و مطابق با توانایی‌ها و ویژگی‌های او اهداف را انتخاب کنید.

۳. سازگار باشید

بعضی والدین هر چند وقت یکبار قوانین را نقض می‌کنند، زیرا اعتقاد دارند که یکبار شکستن قوانین برای آنها مشکلی ایجاد نمیکند و میتوانند این کار را انجام دهند. در صورتی که این تصور کاملا اشتباه است و والدین باید در تمام شرایط قوانین را رعایت کنند. با انتخاب گزینه آسان، نشان می‌دهید که میتوانید یک بار قوانین را نقض کنید. اما با هماهنگ بودن، بر اهمیت رفتار انضباطی و نیاز به رفتار یا صحبت در شیوه خاص را تأکید می‌کنید. سعی کنید در همه زمان‌ها و مکان‌ها سازگار باشید. حتی اگر در مکان عمومی هستید، کودک باید با عواقب آن مقابله کند. هر کودکی در اجرای روش‌های انضباطی خود، ممکن است راهی برای فرار از آنها پیدا کند. به گفته او کاری انجام ندهید که فرزند شما احساس حقارت و خجالت کند. اگر سازگار نباشید، ممکن است کودکتان فکر کند: “وقتی مادر / پدرم همیشه از قوانین پیروی نمی‌کنند، چرا من باید همیشه قوانین را رعایت کنم؟”. پس به عنوان یک نکته کلیدی به خاطر داشته باشید شما به عنوان والدین نقش مهمی در منضبط بودن فرزند خود دارید.

۴. یک پدر و مادر اقتدارگرا نباشید

شما به عنوان یک پدر و مادر در خانه مسئولیت دارید. این شما هستید که انتخاب می‌کنید اقتدارگرا باشید یا توانا. تفاوت آنها در چیست؟

یک والد مقتدر دارای نگرش “مگر به تو نگفتم” است و انتظار دارد کودک بدون هیچ گونه توضیحی کارش را انجام دهد. والدین اقتدارگرا، به نظر کودک توجه نمی‌کنند و معمولا آنها را تحقیر می‌کنند. کودکان در حال رشد دوست دارند مورد احترام قرار بگیرند و به خواسته‌هایشان اهمیت دهند. بنابراین یک والد اقتدارگرا از این بابت نمیتواند نیازهای کودک را برطرف کند. بر خلاف یک والدین اقتدارگرا، یک والدین توانا انتظارات و مرزها را با دقت تعیین می‌کند، یک والدین توانا اغلب کودک را به خاطر رفتارهای خوبش ستایش می‌کنند. برای اینکه احترام کودک حفظ شود بهتر است به حرف‌های او گوش دهید و نظرات او را مورد توجه قرار دهید.

۵. تمام توجه خود را به کودک معطوف کنید

هنگامی که با کودک خود صحبت می‌کنید ۱۰۰٪ به او توجه کنید. تمام کارهای خود را متوقف کنید، گوشی خود را کنار بگذارید و با کودک روبرو شوید. تنها زمانی که این کار را انجام می‌دهید، کودک متوجه خواهد شد که می‌خواهید درباره نکته مهمی با او صحبت کنید. زمانی که کودک از لحاظ عاطفی به شما متصل می‌شود به احتمال زیاد به تمام حرف‌هایتان گوش می‌دهد و به قوانین احترام می‌گذارد. کودک به همدلی نیاز دارد، نه همدردی. شایسته باشید و سعی کنید بفهمید فرزندتان به دنبال چه چیزی است. وقتی از مکان قابل فهم به فرزند خود پاسخ می‌دهید، کودک شما کاملا می‌فهمد و به حرف‌های شما گوش می‌دهد.

۶. گفتگو را شروع کنید

کاری انجام ندهید که گفتگو با کودک را قطع کند. اگر کودک به شما می‌گوید “من از آنها نفرت دارم و به خانه‌شان نمی‌آیم “، ” من گفتم که شما بروید و من نمی‌آیم “. در این شرایط هیچ پاسخی ندهید. در عوض، احساس شرمساری کنید و بگویید: “فرزندم، شما واقعا از آنها نفرت دارید! اما چرا؟ “. سپس سعی کنید گفتگو را ادامه دهید و دلیل رفتار کودک را درک کنید. هنگامی که علت رفتار کودک را بدانید، اصلاح آن ساده‌تر می‌شود.

۷. از اشتباهات به عنوان فرصتی برای آموزش استفاده کنید

از اشتباهات کودک به عنوان فرصتی برای آموزش چیزهای جدید استفاده کنید تا فرد بهتری باشد. زمانی که آن‌ها کار اشتباهی انجام می‌دهند یا حرف ناشایستی می‌زنند سعی کنید از واکنش نشان دادن اجتناب کنید. سعی کنید به همان اندازه که می‌توانید آرام باشید و آنها را درک کنید که چرا این کار اشتباه را انجام دادند یا چرا این حرف ناشایست را زدند. هنگامی که اشتباهات کودک را با ذکاوت ذکر می‌کنید، می‌توانید به آنها بگویید چگونه می‌توانند آن را اصلاح کنند. یکی از این رفتارها این است که رفتارهای اشتباه کودک را نادیده بگیرید. نادیده گرفتن رفتار بد میتواند راهی موثر برای جلوگیری از آن باشد. به عنوان مثال، اگر فرزند شما کوکی‌های خود را در مدت کوتاهی می‌خورد و تمام می‌کند، بعدا کوکی‌هایی برای خوردن نخواهد داشت. اگر او اسباب بازی خود را پرتاب می‌کند، نمی‌تواند با آن بازی کند. در نتیجه طولی نخواهد کشید که او یاد می‌گیرد کوکی‌ها را سریع تمام نکند و با دقت با اسباب بازی‌هایش بازی کند.

به طور خلاصه، والدین خوب والدینی هستند که انتظارات شفاف را ارائه می‌دهند، به کودکان اجازه می‌دهند تا انتخاب کنند و هنگام تنظیم مرزها امنیت و آزادی آنها را در نظر میگیرند. اما تا چه اندازه می‌توانید مرزهای خود را تنظیم کنید؟ آیا کودکان باید با مجازات‌های فیزیکی تنبیه شوند؟

مجازات و انضباط یکسان نیست

آیا زمانی که در مورد نظم و انضباط صحبت می‌کنید مجازات یکی از کلماتی است که به ذهن شما می‌آید؟ اگر بله، شما تنها نیستید بسیاری از پدر و مادرها فکر می‌کنند که مجازات کودک، به لحاظ جسمی یا ذهنی، تنها راه نظارت بر اوست. اما در اینجا دلایلی بیان شده است که ثابت می‌کند مجازات راه مناسبی برای نظارت بر کودک نیست:

کلمه نظم و انضباط از کلمه لاتین “disciplina” بدست می‌آید که به معنی “آموزش” یا “دانش” است. نظم و انضباط در مورد هدایت و آموزش رفتار کودک است، در حالی که مجازات، برای کنترل کودک از ترس استفاده می‌کند.

در حالی که مجازات ممکن است رفتارهای خاصی را در کودکان کنترل کند، این ایده را به وجود می‌آورد که آنها مسئول رفتار آنها نیستند.

مجازات‌های تحقیرآمیز یا شرم آور می‌تواند باعث آسیب روحی کودک در درازمدت شود.

مجازات جسمانی مانند تنبیه می‌تواند رفتارهای پرخاشگرانه در کودکان را به خطر بیندازد. کودکانی که تحت مجازات‌های جسمانی قرار می‌گیرند بیشتر از بقیه کودکان در معرض مشکلات روانی، آسیب جسمی و رفتارهای ضد اجتماعی هستند.

مجازات‌ها بدون اطلاع شما می‌توانند به سوء استفاده تبدیل شوند و باعث آسیب‌های روانی به فرزندان شوند.

کودکانی که اغلب “مجازات” میشوند، همیشه به دنبال کسانی هستند که به رفتار بدشان اشاره کنند و آنها را به خاطر آن مجازات کنند.

به یاد داشته باشید – هدف شما این نیست که کودک آسیب ببیند، بلکه هدف شما این است که رفتار او را اصلاح کنید.

منبع: بلاگ بورسیکا