تلویزیون‌های هوشمند هنوز هم پتانسیل دگرگون کردن سرگرمی‌های خانگی را دارند. اگر شما با تلویزیون‌های هوشمند غریبه‌اید، شاید فرصت مناسبی باشد که کمی با آن‌ها آشنا شوید. تکنولوژی سه‌بُعدیِ تلویزیون‌های هوشمند، حتی گزینه‌های بیشتری را پیش روی شما می‌گذارد.
به صورت خلاصه، تلوزیون‌های هوشمند، دستگاه‌هایی هستند که به شما توانایی اتصال به اینترنت و اجازه‌ی دسترسی به طیف وسیع‌تری از رسانه‌ها را در مقایسه به انواع قدیمی آن می‌دهند. ولی قبل از آنکه بخواهید یکی از آن‌ها را بخرید و به مجموعه وسایل هوشمند خود اضافه کنید، باید از خود بپرسید که واقعا به این نوع تلویزیون نیاز دارید؟
این ویژگی، محتوای سه‌بُعدی است، که مورد حُب یا بغض افراد مختلف قرار گرفته و مثل اینکه حد وسطی وجود ندارد. پس بگذارید نگاهی به این تلویزیون‌های هوشمند بیندازیم و ببینیم آیا واقعاً ارزش هزینه‌ای که خرجشان می‌کنیم را دارند یا نه.
همه از نمایش سه بعدی خوششان می‌آید
نکته‌ای که در خصوص وسایل سرگرمی مدرن باید بدانید این است که تمام فیلم‌ها و نمایش‌های تلویزیونی به صورت دو‌بُعدی به نمایش گذاشته می‌شوند ولی ما به صورت سه‌بعدی آن‌ها را می‌بینیم. تصویربرداری و تهیه‌ی فیلم‌های دو‌بعدی راحت‌تر است ولی ما عنصر مهمی را در حین پردازش از دست می‌دهیم: درک عمق تصویر.
نمایش برجسته سه‌بعدی چیز جدیدی نیست. پتنت‌های ثبت‌شده‌ای از دهه‌ی ۱۸۹۰ میلادی وجود دارد که تلاش برای نمایش تصویر سه‌بعدی به وسیله‌ی پشتابی پهلو به پهلو و استفاده از دستگاه‌های فیزیکی به منظور همگرا کردن این دو در قالب یک تصویر را نمایش می‌دهد. چیزی شبیه عینک‌های سه‌بعدی.
اما این تکنولوژی تا قرن بیست و یکم به محبوبیت خود باز نگشت و در نهایت با فیلم‌هایی مانند آواتار (۲۰۰۹)، جاذبه (۲۰۱۳)، و نگهبانان کهکشان (۲۰۱۴) به اوج خود رسید. حول و حوش همین تاریخ (اواخر دهه‌ی ۲۰۰۰ و اوایل دهه‌ی ۲۰۱۰ میلادی) بود که تلویزیون‌های هوشمند با سرکردگی سامسونگ پا به بازار گذاشتند و طولی نکشید که این تلویزیون‌ها به تکنولوژی نمایش سه بعدی مجهز شدند.
تلویزیون‌های سه‌بعدی هوشمند: امیدبخش و رویاساز
بزرگترین منبع تبلیغات گزاف محتویات سه‌بعدی از فیلم آواتار شروع شد که به خوبی بینندگان را به فضای یک دنیای خیالی برای یک نمایش زنده و واقعی حتی بر روی صفحات دو‌بعدی (اما با استفاده از عینک‌های سه‌بعدی) برد.
بازسازیِ آن احساس، کاری است که تلویزیون‌های هوشمند سه‌بُعدی، قرار است انجام دهند. شاید تجربه نشستن بر روی کاناپه و تماشای تصاویر سه‌بعدی توسط این تلویزیون‌ها نسبت به تلویزیون‌های دو بعدی که اکنون در بسیاری از خانه‌ها پیدا می‌شود به نظر جذاب‌تر برسد اما به هیچ وجه این تمام ماجرا نیست.
در ابتدا وعده‌هایی برای دسترسی به کانال‌های بین‌المللی سه بعدی تلویزیون داده شد. در سال ۲۰۱۰ کره جنوبی شروع به پخش یک کانال سه بعدی SKY نمود. در همان زمان ESPN هم ESPN 3D را برای پوشش رویدادهای زنده‌ی ورزشی رونمایی کرد. بقیه‌ی شبکه‌ها هم در همان زمان پا به میدان گذاشتند.
در آن زمان بود که احتمال یک تغییر سریع از دو بعدی به سه بعدی می‌رفت. با وجود اینکه مدل‌هایی با آخرین تکنولوژی به بازار آمدند ولی مفهوم آن فقط در تئوری عالی بود. در واقع تلویزیون یک پخش دو بعدی را دریافت و نسخه‌ای سه بعدی از آن را زمانی که عینک مخصوص می‌زدید، به نمایش می‌گذاشت. در این صورت حتی کانال‌های غیر سه بعدی هم از این تکنولوژی سود می‌بردند.
فروش تلویزیون‌های هوشمند در طول چند سال اخیر رو به افزایش بوده، به طوری که از سال ۲۰۱۰ با فروش ۲.۲۶ میلیون دستگاه، به فروش ۲۴.۱۴ میلیون دستگاه در سال ۲۰۱۱ رسیده و در سال ۲۰۱۲ این فروش تا ۴۱.۴۵ میلیون دستگاه رشد پیدا کرده است.
واقعیت تلویزیون‌های هوشمند سه بعدی
متأسفانه تلویزیون‌های سه بعدی نتوانستند بسیاری از توقعاتی که از آن‌ها می‌رفت را برآورده کنند. اول از همه تبدیل بلادرنگ بین دو بعدی به سه بعدی هیچ‌وقت به مانند آن چیزی که گفته میشد، رنگ واقعیت به خود ندید. در بهترین حالت تصاویری که فقط قابل دیدن بودند را به نمایش می‌گذاشت که برای دیدن یک رخداد ورزشی مناسب بود. ولی حتی این تکنولوژی از نمایش بدون واسطه‌ی دو بعدی هم بهتر نبود. بنابراین تا زمانی که یک پیشرفت محسوس صورت پذیرد، تلویزیون‌های هوشمند سه بعدی از یک مشکل بزرگ رنج می‌برند و آن کمبود محتوای مناسب سه بعدی است.
بسیاری از کانال‌هایی که محتوای سه بعدی پخش می‌کردند، سیگنال‌های خود را قطع کردند. در سال ۲۰۱۳ بی‌بی‌سی به علت استقابل کم، تمام برنامه‌های سه بعدی را بست. در همان سال ESPN Direct TV و Xfinity کانال‌های سه بعدی خود را منحل کردند. جای تعجب نیست که بدانید تنها ۱۱۵ هزار آمریکایی در تمام سال ۲۰۱۲ به کانال‌های سه بعدی سر زدند.
این بدین معنی است که تنها راه دریافت یک نمایش خوب سه بعدی خرید فیلم و یا نمایش‌هایی است که با هدف تولید یک محصول سه بعدی تولید شده‌اند. اما مشکل چیست؟ ساخت یک نمایش سه بعدی گران تمام می‌شود، در نتیجه تنها اشخاصی که بودجه‌های کلان برای کار کردن دارند دست به تولید این نوع محتوا، که در نهایت هم با قیمت گزافی عرضه می‌شود، می‌زنند.
مشکل دوم را می‌توان پیرامون بحث امنیت در تلویزیون‌های هوشمند بدانیم. اگرچه این موضوع مستقیماً به نمایش سه بعدی مربوط نمی‌شود اما خرید یک تلویزیون سه بعدی هوشمند به این معنی است که باید مراقب هکر‌ها، بدافزارها، و جاسوس‌ها (از طریق دوربین تلویزیون) باشید.
در آخر هم شما باید آن عینک‌های را برای دیدن در حالت سه بعدی به چشم بزنید. شاید برخی با این مورد مشکلی نداشته باشند، اما به شکل کلی این عینک‌ها نه تنها عجیب به نظر می‌رسند بلکه اصلا راحتی استفاده‌ی در آن‌ها برای کاربر لحاظ نشده است.
آیا نقطه اوج تلویزیون‌های هوشمند زمانی در آینده است؟
بعضی‌ها ادعا می‌کنند که تلوزیون‌های سه بعدی در حال بازگشت به اوج هستند، ولی من مخالفم. من فکر می‌کنم که نقطه‌ی اوج کار پشت سر ما است و این ایده در چند سال کوتاه آینده به صورت کامل خواهد مُرد. در وضعیت فعلی این تکنولوژی به خوبی تبلیغات و قیمت آن نیست.
آیا شما تلوزیون هوشمند دارید؟ هر چند وقت یک بار با آن محتوای سه بعدی تماشا می‌کنید؟ نظر‌های خود را با ما در میان بگذارید.
